Downloaden - Scholieren.com

Boekverslag Frans La chute door Albert Camus
1. Gebeurtenissen
A. Grote lijn
L'histoire parle d'un homme, Jean-Baptiste Clamence. Il raconte son histoire de vie à
un homme dans un café. Jean-Baptiste Clamence est un brillant avocat à Paris. Il se
considérait comme une sorte de super-humains. Jean-Bapiste vu la vie comme un jeu
dans lequel il était le centre et il a le rôle principal. Il veut montrer à tous et montrer
qu'il est très bon. Il donne de l'argent aux mendiants, par exemple, aider les personnes
âgées, mais pas parce qu'il les aime, mais de laisser les autres voir qu'il vit bien.
À une occasion, quand la maison la nuit Clamence court, il court à travers un pont sur
la Seine va. Il voit une femme debout à regarder le fleuve et se promène juste après elle.
Mais il a alors entendu un plouf et puis hurle immédiatement. Jean-Baptiste Clamence
reste cloué au sol, ne permet pas, et court à la maison. Il raconte cet incident à personne.
Cependant, cet événement a changé sa vie. L'image qu'il avait de lui-même, l'image d'un
super-homme tombe en morceaux. Il ne semble pas aussi bon que cela s'est produit et
savoir comment il est vraiment. Il dit à l'homme que quand il vient vraiment, il ne fait
rien. Alors, il fait la même chose avec les femmes. Il a pris l'un après l'autre femme, ce
qui était tout à fait normal. Par Jean-Baptiste Clamence découvre qu'il n'est pas
vraiment bien mis en place, il décide d'être un juge.
Jean-Baptiste Clamence s'arrête avec son cabinet d'avocats et les voyages. Enfin, il a
vécu à Amsterdam, sur la promenade. Ici, il fera appel au juge-en-pénitence (en train de
faire amende) l'exercice dans un café. Le livre se termine par la demande de
Jean-Baptiste Clamence à la femme qui a ensuite été jeté du pont. Il souhaite qu'ils le
feraient à nouveau de sorte qu'il aurait ou pourrait sauver.
B. Sleutelpassage(s)
Le passage qui m'a frappé le plus était le passage dans lequel la femme se suicide. C'est
vraiment un tournant dans l'histoire de Jean-Baptiste, un moment important. Bien sûr, il
se sent comme un héros, mais ensuite il se sentait méprisable. Je trouve que 1 moment
particulier de votre image entière de soi peut changer.
2. Personen
Hoofdpersoon: Jean-Baptiste Clamence
Karakter:
Vóór de zelfmoord van de vrouw: zelfverzekerd, groot ego, oneerlijk, egoïstisch.
Erna: behulpzaam, onzeker, bang, eerlijk, ongelukkiger.
Uiterlijk: geen kenmerken bekend.
Verandering: voordat de vrouw zelfmoord pleegde was hij het tegenovergestelde van
wat hij nu is. Hij heeft ingezien hoe hij was. Wel is hij daardoor een stuk ongelukkiger
geworden.
Bijpersoon: de aanhoorder van Jean-Baptiste’s verhaal
Geen kenmerken bekend.
Bijpersoon: de vrouw die zelfmoord pleegt
Geen kenmerken bekend, behalve dat ze dun was en ongelukkig.
Beide bijpersonen veranderen niet merkbaar: er worden geen kenmerken van de
aanhoorder gegeven en de vrouw heeft weinig tijd om te veranderen in het verhaal
omdat ze een paar minuten na haar opkomst in het boek sterft.
3. Plaats
Beschrijf waar het verhaal zich voornamelijk afspeelt. Hoe weet je dat? (Denk aan
land, plaats, gebouw enz.).
Het verhaal speelt zich af in Amsterdam, maar het verhaal dat Jean-Baptiste vertelt in
het boek gaat over Parijs (de Seine). Jean-Baptiste woont in Amsterdam, gaat daar naar
een café
4. Tijd
In het verhaal zijn niet echt precieze omschrijvingen van kleding of voorwerpen, maar
je kunt uit de dingen die niet aanwezig zijn zien in welke tijd het ongeveer is, zoals het
gebrek aan moderne technologie in het verhaal. Jean-Baptiste merk de 2e Wereldoorlog
op, maar niet alsof ze er middenin zitten. Daarom vermoed ik dat het verhaal zich
afspeelt vlak na de 2e Wereldoorlog ergens.
Er wordt in het verhaal van Jean-Baptiste gebruik gemaakt van een chronologische
volgorde, maar het is in feite één grote flashback.
De periode is 5 dagen.
5. Opbouw
In principe begint het boek aan het einde van het verhaal: het levensverhaal dat
Jean-Baptiste nog moet gaan vertellen. Maar omdat de lezer het verhaal nog niet kent, is
het ook het begin van datzelfde verhaal zodra Jean-Baptiste het begint te vertellen.
Er zijn 6 hoofdstukken. Deze indeling is niet echt heel opvallend o.i.d., hooguit dat het
niet erg veel hoofdstukken zijn en dat de hoofdstukken niet genummerd of getiteld zijn.
6. Thema, probleem en afloop
Het belangrijkste onderwerp (thema) in dit verhaal is, zou ik zeggen, het met je neus op
de feiten gedrukt worden, inzien dat iets toch heel anders is. In dit geval gaat dat dus
over Jean-Baptiste die inziet dat hij zelf heel anders is dan hij had gedacht (veel minder
een supermens) en daar nu mee wordt geconfronteerd.
Het belangrijkste probleem in dit boek is dan ook het herstel: als ik niet ben wie ik
dacht dat ik was, wie ben ik dan wel? Jean-Baptiste moet zoeken naar wie hij nu echt is,
wie er verscholen zat achter die zogenaamde supermens.
Het boek heeft geen goede en geen slechte afloop: Jean-Baptiste zakt niet weg in
depressie, maar is juist gemotiveerd om anders te gaan leven en van zijn fouten te leren.
Toch is de vrouw nog steeds niet gered, hoe graag Jean-Baptiste dat ook had gewild.
7. Taalgebruik en perspectief
Het taalgebruik was toch wel erg lastig; ik ben niet zo goed in Frans en heb vaak moeite
met lezen, dus dit duurde vaak erg lang. Zelf de korte zinnetjes gaven soms problemen
door de opbouw ervan. Albert Camus schreef het boek in het ik-perspectief, omdat
Jean-Baptiste zijn eigen levensverhaal vertelt en dus ik de ik-persoon praat.
8. Titel
Letterlijke vertaling: de val. De meest logische verklaring hiervoor is de val van de
vrouw in de rivier, als je letterlijk gaat nadenken. Ik dacht ten tweede aan de val van
Jean-Baptiste: hij valt in een soort depressie, zijn beeld van zichzelf verandert drastisch
en negatief.
9. Schrijver
Albert Camus (Mondovì, Algerije, 7 november 1913 - Villeblevin, 4 januari 1960) was
een Frans filosoof, journalist en schrijver van romans, essays en toneelstukken. Hij
ontving in 1957 de Nobelprijs voor de Literatuur.
Camus wordt vaak naast Jean-Paul Sartre en Simone de Beauvoir als een van de
leidende figuren van het existentialisme beschouwd, maar hij weigerde het label
'existentialisme' pertinent. Zijn denken verschilt van dat van Sartre waar het de aard van
het bestaan betreft: bij Camus staat het lichamelijke centraal, waar Sartre zich meer op
het intellectuele bestaan toelegde. In 1957 werd hem de Nobelprijs voor de Literatuur
toegekend, officieel niet voor zijn roman La Chute (De val), het voorafgaande jaar
gepubliceerd, maar voor zijn schrijven tegen de doodstraf in het essay Réflexions sur la
Guillotine (de guillotine werd destijds in Frankrijk nog gebruikt.)
Camus wordt over het algemeen gezien als de grondlegger van het absurdisme, een
filosofie die gerelateerd is aan het existentialisme. Volgens het absurdisme zijn mensen
fundamenteel irrationeel en is het menselijk lijden het resultaat van vergeefse pogingen
door individuen om rede of betekenis in een redeloos en zwijgend universum te vinden.
Camus beweerde dat de enige ware filosofische vraag die van zelfmoord was.
Namelijk: zouden wij ons intensief bezig moeten houden met het leven of zouden wij
ons eenvoudig moeten doden? Camus beargumenteerde dat historisch gezien de meeste
mensen of geloofd hebben dat het leven zonder betekenis is en concludeerden ten
gunste van zelfmoord, of een soort kunstmatige betekenis zoals godsdienst gecreëerd
hebben om hun leven te vullen. Camus beweert dat er ook een derde optie is: wij
kunnen ons realiseren dat het leven zonder betekenis is en niettemin onszelf in leven
houden. Mensen die voor deze derde optie kiezen zijn absurde helden.
10. Eigen mening en beoordeling
Recensie:
“Ik vind dat voor een hoog literair gehalte vereist is dat er meer achter het boek zit dan
er daadwerkelijk op papier staat. Een goed boek moet taboes doorbreken en
vernieuwend zijn: Originaliteit is erg belangrijk, zowel voor de inhoud als voor de
vorm. Ook vind ik het belangrijk dat het boek toegankelijk is voor andere personen dan
de schrijver. Het moet iets toevoegen aan wat je al weet, je moet je erdoor kunnen
ontwikkelen. Je moet jezelf kunnen vergelijken met de hoofdpersoon. Ik vind dat "la
Chute" voor een zeer groot gedeelte aan deze eisen voldoet. Door dit boek ga je, ook al
zou je jezelf niet willen vergelijken met Clamence, toch stiekem altijd een beetje
nadenken over jezelf, of je echt wel zo goed of zo slecht bent als je eigenlijk altijd
dacht. Camus bedoelt meer met dit boek dan de lezer een verhaal voor te leggen over
een of andere gestoorde fransman die in Amsterdam andere mensen met zijn
levensverhaal confronteert. Hij brengt datgene wat hij wil zeggen op een originele
manier. Er worden taboes doorbroken: er wordt bijvoorbeeld gesuggereerd dat je best
sympathie kunt opbrengen voor een misdadiger. Er gebeuren ook dingen die je je in
eerste instantie niet kunt voorstellen: bijvoorbeeld dat Clamence de stem van zijn
geweten hoort. Ik zou niet weten wat er nog meer in het boek zou moeten gebeuren om
het literair gehalte hoger te laten worden en wil het boek dus een 10 geven. Ik snap heel
goed dat Camus gezien wordt als een van de belangrijkste schrijvers uit de Franse
literatuur.”
http://www.scholieren.com/boekverslagen/5369
J'ai trouvé ce livre particulièrement difficile. Par la langue, mais aussi par la
philosophie profonde de temps en temps. Heureusement, je suis intéressé par la
philosophie, de sorte qu'il est parfois amusant de penser à ce sujet. J'ai déjà mis dans ce
rapport que je ne suis pas très bon en français, même en lecture, j'ai donc été
secrètement très soulagé quand j'ai finalement eut fini de La Chute. J'ai très souvent le
sens des mots à trouver parce que mon vocabulaire français n'est pas très grande. Vous
l'avez bien apprendre à nouveau.
Je n'ai pas vraiment d'accord avec l'examen, mais c'est parce que c'était un livre
français. Je pense avoir trouvé le meilleur livre, si elle venait d'être en néerlandais, et
puis je peux former une bonne opinion sur le niveau littéraire, elle.
Pourtant, l'histoire elle-même est bien ficelée, embouti et original. Ceux sont des
atouts. La partie philosophique m'a intrigué. J'ai pensé à l'histoire, après plus que la
plupart des livres.
(mes excuses pour les erreurs grammaticales)